Telase memuru

bu sene zor bir sene idi. sanki beni daha bi yordu, ruhen tabii. bu sene sorumluluklarim artti is yerinde belki ondan. annemin dedigine gore iki yasinda iken baslamisim ben buyumek istemiyorum demeye. o zamanlar buyumek istemememin sebebi ben buyudugumde annem ve babamin da yaslanmasi, ve yasli insanlarin olmesi gibi bir mantik zinciri imis. o siralarda annemin anneannesi vefat etmis, o an anladim demek ki insanlarin oldugunu. iki yas sanki olum hakkinda dusunmek icin biraz erken gibi? neyse... daha sonra ilkokulda, ortaokulda herkes ne kadar 18 yasina cabuk ulasmak istedigini soylerken ben icimden, "ne sacmalik, yas arttkca sorumluluklarimiz artiyo, halbuki simdi ne guzel serseri bi hayatimiz var, niye bunu birakmak isteyim ki" derdim. hala bu fikrimin arkasindayim! sorumluluklardan nefret etmemin sebebi , bu gorevleri diger insanlardan cok daha ciddiye almam, ozellikle okul, is gibi baskalarini etkileyecek sorumluluklar beni daha da stres altina sokuyor. Turkiyede okul arkadaslarim ayni lisede kidemli bir ogretmen olan anneme "kiziniz cok kurallara uyuyor" diye sikayet ederlerdi. ve ben bu huyumdan nefret ederdim. hala ediyorum. tamam butun kurallara harfi harfine uymuyorum, ama bazi insalarin cok kolay gozardi edebildikleri ve bu sayede hayatlarini kolaylastiran bazi kurallari ben kanun seviyesinde gorup hazir ola geciyorum. peki bunun bana ne faydasi var :)