dun gecenin bir yarisi sinirle bir yorum yaptim, ve aninda kotu bisi yaptigini bilen kucuk bir cocuga donustum. Bu yakici his icimi kac kere kavurdu. Bu his ile ilk kez tanismami bile hatirliyorum. 3-4 yaslarindaydim, babami ariyan bir adama annemin taklidini yapmistim. (evet bayagi manyak bir cocukmusum) babaannemlerim "aaa baban cok kizicak simdi" diye klasik cocuk korkutmalarindan yapmislardi, bende hic aldirmamis gibi gorunup icin icin acaip suclu hissetmistim. daha sonra ilkokulda kiz kardesime vurdugunu duydugum bir kiza okul cikisinda gidip bir samar atmistim. ertesi gun okula giderken attigim her adimi hatirliyorum cunku ogretmenimin bana kizicagini biliyordum nitekim butun sinifin onunde azarlamisti beni. azarlandiktan sonra garip bir huzur duygusu ile gunume devam ettim.
hata yapmak, ters hareket etmek, insanlarin kalbini kirmak, can sIkmak en korktugum eylemler. negatif duygular hic bir zaman bana mutluluk getirmedi, hep bir huzursuzluk olur icimde, galiba ondan Hz Isa size samar atana obur yanaginizi cevirin demis, cunku o kisiye vurmak can sIkIyor. kendimi savunmak amacli olsa bile
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder